خطا ها و رفتار نا شایست در فوتبال

قابل توجه افرادی که اظهار نظرهای شخصی می کنند به ویژه درباره ی هند!!!! خطا ها و رفتار نا شایست تکل از پشت در فوتبال خطا ها و رفتار ناشایست به صورت زیر جریمه می شوند: ضربه آزاد مستقیم اگر بازیکنى هر یک از شش خطاى زیر را به طریقى که به تشخیص داور با بى احتیاطى و بى ملاحظگى و با استفاده از نیروى بیش از حد، انجام دهد، یک ضربه آزاد مستقیم براى تیم مقابل اعلام خواهد شد: - لگد زدن و یا اقدام به لگد زدن حریف. - پشت پا زدن و یا اقدام به پشت پا زدن حریف. - پریدن روى حریف. - تنه زدن به حریف. - زدن و یا اقدام به زدن حریف. - هل دادن حریف. اگر بازیکنى هر یک از چهار خطاى زیر را مرتکب شود، یک ضربه آزاد مستقیم براى تیم مقابل اعلام می شود: - تکل روی حریف برای کسب توپ، اما قبل از لمس توپ با حریف برخورد کند. - گرفتن حریف. - تف انداختن به حریف. - دست زدن عمدی به توپ (جز برای دروازه بان در داخل محوظه جریمه متعلق به خود). یک ضربه آزاد مستقیم، از محلی که خطا اتفاق افتاده، زده شود. ضربه پنالتی اگر هر یک از ده خطای بالا بوسیله بازیکنی در داخل محوطه جریمه خودش انجام شود، یک ضربه پنالتی اعلام شود. در اعلام ضربه پنالتی، وضعیت توپ ملاک نسیت، اما توپ باید در جریان بازی باشد. خطا در محوطه جریمه (پنالتی) ضربه آزاد غیر مستقیم اگر دروازه بان در داخل محوطه جریمه خود هر یک از خطاهای زیر را انجام دهد، یک ضربه آزاد غیر مستقیم برای تیم مقابل اعلام می شود: - توپ را بیشتر از 6 ثانیه با دستهایش، قبل از رها کردن آن در جریان بازی در کنترل داشته باشد. - بعد از رها کردن توپ، آن را دوباره با دستهایش لمس کند در حالیکه توپ با بازیکن دیگر لمس نشده باشد. - بعد از اینکه توپ عمدا" توسط بازیکن همدسته ای با پا زده شد، توپ را با دستهایش لمس کند. - بعد از پرتاب مستقیم توپ اوت توسط بازیکن همدسته ای، آن را با دستهایش لمس کند. همچنین یک ضربه آزاد مستقیم برای تیم مقابل اعلام خواهد شد، اگر به عقیده داور: - بازی کردن به نحو خطرناک. - سد کردن حریف. - جلوگیری از رها کردن توپ با دست توسط دروازه بان. - بازیکن هر خطای دیگری که در قانون 12 پیش بینی نشده باشد انجام دهد، و بازی برای دادن اخطار یا اخطار متوقف شود. ضربه آزاد غیر مستقیم از محلی که خطا اتفاق افتاده، اجرا می شود. تنبیهات انضباطی تنها برای بازیکنان و جانشینان می توان از کارت زرد و قرمز استفاده کرد. خطاهای قابل اخطار اگر بازیکن هر یک از هفت خطای زیر را انجام دهد، اخطار و کارت زطرد می گیرد: 1- برای رفتار غیر ورزشی گناهکار باشد. 2- مخالفت خود را با کلمات و عمل نشان دهد. 3- مصرانه قوانین بازی را نقض کند. 4- آغاز مجدد بازی را به تاخیر اندازد. 5- عدم رعایت فاصله لازم، وقتیکه بازی مجددا با ضربه کرنر یا ضربه آزاد، آغاز می شود. 6- بدون اجازه داور، وارد یا دوباره وارد زمین بازی شود. 7- عمدا زمین بازی را بدون اجازه داور ترک کند. خطاهای قابل اخراج اگر بازیکن هر یک از هفت خطای زیر را انجام دهد، اخراج و کارت قرمز می گیرد: 1- برای خطای شدید گناهکار باشد. 2- برای برخورد شدید گناهکار باشد. 3- تف انداختن به حریف با هر شخص دیگر. 4- فرصت آشکار گل زدن را با دست زدن عمدی به توپ، از حریف سلب کند (این عمل برای دروازه بان در داخل محوطه جریمه خودش نمی باشد). 5- فرصت آشکار گل زدن را از حرکت رو به جلو بخ طرف دروازه حریف را با خطاهایی که جریمه آن ضربه آزاد یا پنالتی می باشد، سلب کند. 6- برخورد اهانت آمیز، بی احترامی یا فحش یا حرکات توهین آمیز. 7- دومین اخطار را در همان مسابقه دریافت کند. بازیکنی که اخراج شده باید زمین بازی و محوطه فنی را ترک کند. - تصمیمات برد بین المللى: تصمیم 1 بازیکنی که در روی زمین بازی یا خارج از زمین بازی، خواه مستقیم یا غیر مستقیم به طرف بازیکن حریف، بازیکن همدسته ای، داور، کمک داور یا هر شخص دیگری، خطای قابل اخطار یا اخراج انجام دهد، براساس نوع خطایی که مرتکب شده است، جریمه می شود. تصمیم 2 اگر دروازه بان توپ را با دست یا هر قسمت از بازویش امس کند، توپ در مالکیت او خواهد بود. ((اگر عمدا آن را دور کند)) و شامل موقعیتهایی نمی شود که به عقیده داور، توپ به طور اتفاقی به دروازه بان برخورد کند. برای مثال بعد از اینکه اقدام به نجات توپ کرد. تصمیم 3 طبق قانون 12، یک بازیکن می تواند توپ را با استفاده از سر یا سینه یا زانو و غیره به دروازه بان خود پاس دهد. چنانچه به تشخیص داور، بازیکن عمدا و به قصد گل زدن از قانون استفاده کند، برای این رفتار غیر ورزشی گناهکار است. بازیکن خاطی اخطار می گیرد و یک ضربه آزاد مستقیم برای تیم مقابل از جاییکه خطا اتفاق افتاده اعلام می شود. چنانچه بازیکنی که در حال نواختن ضربه آزاد است از حیله های عمدی برای گول زدن از قانون استفاده کند بخاطر رفتار ورزشی اخطار می گیرد و ضربه آزاد مجددا نواخته می شود. چنین مواردی به اینکه دروازه بان بعدا توپ را با دستهایش لمس کند یا نکند، هیچ ارتباطی ندارد، و خطای گول زدن بنابر متن و روح قانون دوازدهم اتفاق افتاده است. تصمیم 4 یک تکل از پشت که سلامت حریف را در معرض خطر قرار می دهد، باید مثل خطای شدید تلقی شود. تصمیم 5 هر گونه عمل تظاهر و وانمود کردن، که به قصد گول زدن داور و در هر جای زمین انجام شود، به عنوان رفتار غیر ورزشی تلقی می شود.

دو صفت مذموم پرخورى و چشمچرانى

 دو صفت مذموم پرخورى و چشمچرانى

قالَ رَسُولُ اللهِ(ص) اِیّاکُمْ وَ فُضُولَ الْمَطْعَمِ فَاِنَّهُ یَسِمُ الْقَلْبَ بِالْقَسْوَةِ، وَ یُبْطِىءُ بِالْجَوارِحِ عَنِ الطّاعَةِ، وَ یُصِمُّ الهِمَمَ عَنْ سَماعِ الْمَوْعِظَةِ; وَ اِیّاکُمْ وَ فُضُولَ النَّظَرِ، فَاِنَُّ یَبْدُرُ الْهَوى، وَ یُولِدُ الْغَفْلَةَ.(1)   ترجمه: حضرت رسول اکرم (ص) مى فرماید: از پرخورى بپرهیزید، چرا که آدمى را سنگدل مى گرداند و اعضا (و جوارحش) را براى اجراى تکالیف الهى، به سستى و تنبلى مى کشاند و گوش جان را از شنیدن موعظه باز مى دارد و کر مى کند. از چشم چرانى بپرهیزید، زیرا هرزگى چشم، هوى و هوس را بیشتر کرده و سرعت مى بخشد، و غفلت مى زاید. شرح: در حدیث فوق از پرخورى و چشم چرانى منع شده است. 1- پرخورى: مسأله اعتدال در غذا، مسأله اى است که ما به اهمیّت آن واقف نیستیم و نمى دانیم چه اثر مهمّى، هم از نظر جسمانى و بهداشتى و هم از نظر روحانى و معنوى دارد. پس پرخورى از دو بعد مادى و معنوى مورد توجّه است. الف) بعد مادّى: ثابت شده است که اکثر بیمارى هاى انسان به سبب پرخورى است. بعضى از پزشکان، هم براى آن استدلالى دارند و مى گویند: میکرب ها دایم از چهار طریق معروف: هوا، غذا، آب و گاهى هم پوست وارد بدن مى شوند و هیچ راهى هم براى جلوگیرى از آن نیست. وقتى همین پوست - که سدّ بسیار محکمى در برابر نفوذ میکربهاست - خراش بر مى دارد ممکن است از طریق همین خراشیدگى، میکرب وارد بدن گردد و سدّ دفاعى آن را بشکند. بنابراین، ما همیشه در معرض هجوم انواع میکرب ها و بیمارى ها هستیم و در صورتى بدن ما آمادگى دفاع پیدا مى کند که مراکز عفونى در بدن نباشد و گفته مى شود که چربى هاى اضافى که در لابلاى بافت هاى بدن ذخیره مى شوند محلّى آماده براى رشد انواع میکروب ها مى باشد، درست مثل زباله اى که وقتى در جایى به مدت زیادى بماند عامل بیمارى و پخش میکرب مى شود. از جمله چیزهایى که مى تواند این بیمارى ها را درمان کند، سوزاندن این مواد اضافى در بدن است و سوزاندنش هم از طریق روزه گرفتن صورت مى گیرد این استدلالى است که فهم آن براى همه میسّر است، چون هرکسى متوجه مى شود که وقتى مقدارى غذاى اضافى در بدن باشد و جذب بدن نشود، در بدن ذخیره شده و در نتیجه، کار قلب زیاد مى کند. به طور خلاصه بار سنگین، به کلّیه دستگاه هاى بدن ضربه مى زند لذا، قلب و سایر دستگاه ها زود بیمار و طبعاً عمر آدمى کوتاه مى شود. بنابراین اگر کسى طالب سلامتى خودش است، باید از پرخورى بپرهیزد و به کم خورى عادت کند، بخصوص کسانى که فعالیت جسمانى کمترى دارند. یکى از پزشکان مى گفت: من بیست سال است که به درمان بیماران مشغولم و تمام تجربیات من در دو جلمه خلاصه مى شود: اعتدال در غذا; و ورزش. ب) بعد معنوى: این حدیث به سه نکته بسیار مهم از آثار معنوى پرخورى اشاره مى کند: 1- پرخورى، قساوت مى آورد; 2- باعث مى شود انسان در انجام عبادات تنبل و سست شود. این مطلب کاملا محسوس است که انسان وقتى غذاى سنگینى مى خورد، نمى تواند مثلا، نماز صبح را راحت بخواند و اگر بیدار هم بشود، مثل آدم هاى گیج و مست است; اما وقتى غذاى سبک و ساده اى مى خورد، موقع اذان یا لحظاتى قبل از اذان صبح بیدار است، نشاط دارد، حال مطالعه و حال عبادت دارد. 3- پرخورى گوش شنوا در مقابل مواعظ را از انسان مى گیرد. انسان زمانى که روزه مى گیرد، رقّت قلب پیدا مى کند و معنویتش زیادتر مى شود; اما وقتى که شکم پر است، فکر انسان درست کار نمى کند و خودش را از خدا دور مى بیند. شاید توجه کرده باشید که مردم در ماه مبارک رمضان قلبشان براى پذیرش موعظه آماده تر است، چرا که گرسنگى و روزه صفاى قلبى مى آورد. 2- چشم چرانى: مراد از «نظر» در روایت چیست؟ در ابتدا به نظر مى رسد که منظور نگاه به نامحرم باشد که باعث تسریع هوى پرستى مى شود، ولى بعید نیست معناى وسیعترى در نظر باشد; یعنى، هر نظرى که باعث تحریک هواى نفس انسانى مى گردد; مثلا، از کنار خانه مجلّلى مى گذرد، خیره خیره به آن مى نگرد و آرزو مى کند که اى کاش، من هم چنین چیزى داشتم، یا اتومبیل آخرین مدلى را مى بیند و آرزوى آن را مى کند. این نظر همراه با آرزو و اشتیاق، و طلب و تقاضا، باعث سرعت بخشیدن به غفلت مى گردد، زیرا انسان را به دنیا علاقمند مى کند; والاّ نگاه عبرت آمیز و توحیدى، یا نگاهى که براى رسیدگى به حال فقیر بیچاره اى باشد و یا به مریضى مى نگرد تا او را درمان سازد; چنین نظرکردنى بسیار پسندیده و مورد تأکید است. نکته: بسیارى از اموال و مقامات دنیا - همان طورى که در روایات و نهج البلاغه، وارد شده است - چنین است که، «کلّ شىء من الدنیا سَماعُهُ اَعْظَمُ مِنْ عَیانِه;(2) هر چیزى از دنیا شنیدنش بزگتر از دیدنش است» به قول معروف: آواز دهل شنیدن از دور خوش است. از دور آوازه اى دارد، اما وقتى کسى آن را از نزدیک مى بیند، در مى یابد که پوشالى و توخالى و گوش خراش است. مرحوم حضرت آیة الله العظمى بروجردى - ره - زمانى در دس نصیحت مى فرمود: «اگر طلبه اى براى این نیّت درس بخواند که به این مقام و موقعیتى که من دارم برسد، در حماقت او شک نکنید. شما از دور فکر مى کنید و مرجعیتى مى بیند [البته ایشان مرجع على الاطلاق بود و کسى در ردیف ایشان نبود] من در این موقعیتى که هستم صاحب وقت خویش نیستم، مالک استراحت خودم نیستم.» تقریباً تمام مواهب دنیا چنین است.